Hallo, medemens

De AI-ontwikkelingen komen razendsnel op ons af. De vraag doemt op wat ons mens maakt, schrijft NRC-journalist Wouter van Noort. Dit is mijn antwoord.

Ik hoor de wind, voel de kou op mijn gezicht, mijn lijf lekker warm in mijn jas. Ik ruik de frisse lucht, adem diep in terwijl de schoonheid van het landschap binnenkomt. In iedere beweging voel ik mijn spieren hun werk doen, mijn voeten die als vanzelf de weg op het pad vinden. Mijn verhoogde hartslag klopt in mijn borst, mijn bloed stroomt. Al mijn zintuigen staan aan en ik kan bergen aan energie voelen.

Jij kunt intens genieten, met de pretlichtjes in je ogen steek je mij aan, ik lach met je mee, samen kunnen we plezier hebben, de vreugde door ons lijf laten gutsen en vrijuit dansen in de wind.

Ik kan pijn voelen, de tranen in mijn ogen hebben, jij kunt mij liefdevol aankijken, zien dat ik het moeilijk heb. Ik voel jouw aanwezigheid. Je bent er. Jij kan mij vasthouden. Ik slaak een zucht. Mijn lichaam kan ontspannen.

Ik kan naar jou toe bewegen. Ik kan naast je staan, ik kan een hand op jouw arm leggen. Jij kunt mijn hand voelen op jouw huid. Jij kunt voelen wat dit voor je betekent.

“Als computers straks inderdaad vrijwel al het denkwerk beter kunnen doen dan mensen, en dat lijkt niet heel ver weg, dan worden dus juist ándere dingen belangrijk dan de techniek bijbenen, en ook andere dingen belangrijk dan AI kan verzinnen. Dan doemt toch echt de vraag op wat ons mens maakt, hoe we menselijke ervaring belangrijker gaan maken dan computationele intelligentie.” (Wouter van Noort)

Hallo, medemens.

Ik kan je aanraken.
Ik kan om je geven.
Ik kan van je houden.
Ik kan met je meeleven.
Ik kan samen met jou zijn.
Ik kan diepe verbinding met je voelen.

Samen kunnen we ten diepste voelen dat wij hier bestaan.